aile boyu meditasyon: teyzem

Manastır bahçesindeki adak Jackfruit ağacı 

Esin bu yılın başında arayıp baharda Tayland’da meditasyon öğrenmeye çağırdı bizi. Biraz düşündükten sonra tamam dedim. İlk başlarda iş yoğunluğunda dolayı bu yolculuğu çok fazla düşünemedim. Günler yaklaştıkça ve hazırlıklar başladıkça içimi tatlı bir heyecan içimi kapladı. Uçağa adım attıktan sonra ise heyecan bir ölçüde yerini korkuya bıraktı. Meditasyonu daha önce Esin’den biraz biliyordum ama tam olarak neyle karşılaşacağımı bilememenin belirsizliği biraz da olsa korkutucuydu.

Adana’dan Chiang Mai’e uzanan çok uzun, çok aktarmalı, çok saat dilimi değiştirmeli bir yolculuğun sonunda manastıra geldik, açılış törenimizi yapıp hocamızla tanıştık.
İlk meditasyon oturumumuzu gerçekleştirince fark ettim ki önceki heyecan ve korkularım boşunaymış.

İlk oturumum nasıldı pek hatırlamıyorum. Yürüme meditasyonunda adımlarıma, oturma meditasyonunda ise nefesime o kadar çok dikkat etmişim ki onların dışında ne oluyor, ne hissediyorum ilk birkaç gün hiç fark edemedim.
3. günden sonra zihnimde gezinen gereksiz düşüncelerim azalmaya başladı gibi geldi. Her gün birbirinin aynı değil tabii ki, bazen tekrar doluşuyorlar ama artık onlardan uzaklaşmayı öğrendim.

Yalnız hocamız biraz acımasız mı ne? Son günlere yaklaştıkça oturumların süresi 70 dakikaya çıktı (35 dakika yürüme ve 35 dakika oturma meditasyonu) . Birkaç kere oturumu yarıda bırakmak geçti içimden, süre çok uzun geldi. Ama sonra bu kadar dayanıksız olmamam gerektiğini düşündüm. Söz konusu iş ya da başkaları olduğunda çok uzun saatleri harcamayı göze alırken meditasyonu yarıda bırakmam söz konusu olmamalıydı.

ormanın beyaz elfleri :)

11 günün sonunda manastırdan ayrılırken içimi bir hüzün kapladı. Hiç aklıma gelmezdi ama buradaki doğal ortama, sessizlik sakinliğe ve düzene öyle alışmışım ki… Ancak güzel duygularla ve gerçekten kendimi çok iyi hissederek ayrılıyorum. Kafamda toparlanıp duran ve zaman zaman kocaman gelen düşünceleri atıvermiş gibi bir hafiflik hissediyorum.

Meditasyon yapmak bana çok iyi geldi. Kendimi dinleyebilmeyi öğrendim.  İçimde olanları görebilmeyi öğrendim. Ve gördüklerimi arasında boş ve gereksiz düşünceler olduklarını fark edersem artık onlara odaklanmıyorum ya da onlarla mücadele etmiyorum. Böylece geldikleri zaman çok rahat gidiyorlar.
Artık onların zihnimi işgal etmelerinden kurtuldum. Daha doğrusu artık onlarla baş edebiliyorum.